Με την παρουσίαση της θεατρικής παράστασης «Άρης», της Σοφίας Αδαμίδου, σε σκηνοθεσία Βασίλη Μπισμπίκη, με τον Τάσο Σωτηράκη στον ομώνυμο ρόλο, θα τιμήσει φέτος το ΑΝΥΠΟΤΑΚΤΟ ΑΓΡΙΝΙΟ τα 75 χρόνια από την είσοδο του ΕΛΑΣ στην πόλη του Αγρινίου τον Σεπτέμβριο του 1944.
Το έργο «Άρης» βασίζεται στη ζωή και στους αγώνες του πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ, του Άρη Βελουχιώτη, που ταυτίστηκε με τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα ενάντια στη γερμανοϊταλική κατοχή και τους ντόπιους συνεργάτες τους.
Η παράσταση απέσπασε στα Κορφιάτικα βραβεία το βραβείο Καλύτερου Θεατρικού Συγγραφέα «Αλέκος Σακελλάριος» (η Σοφία Αδαμίδου) και καλύτερου μονολόγου «Χρύσα Σπηλιώτη» (ο Τάσος Σωτηράκης).
Η παράσταση θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 13 Σεπτέμβρη 2019, στον αύλειο χώρο των αποθηκών Παπαστράτου, στις 9:00 το βράδυ.
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Βασίλης Μπισμπίκης
Συγγραφέας: Σοφία Αδαμίδου
Στον ρόλο του Άρη, ο Τάσος Σωτηράκης
Ο ηθοποιός Θοδωρής Τσουανάτος
και ο μικρός Πέτρος Φλωράκης «έδωσαν» τις φωνές τους
Σκηνικά – κοστούμια: Ομάδα Cartel
Μουσική: Villagers of Ioannina city (VIC).
Το τραγούδι «Άρη μου», σε στίχους Αγλαΐας Κλάρα,
μελοποίησε και ερμηνεύει η Ερωφίλη.
Το μουσικό κομμάτι της έναρξης και του τέλους
είναι του Βασίλη Καραγιάννη.
Κινησιολογία: Αγγέλα Πατσέλη
Φωτισμοί: Λάμπρος Παπούλιας
Επιμέλεια video: Ηλίας Φλωράκης
Ειδικά εφέ: Προκόπης Βλασερός
Φωτογραφίες: Δήμητρα Ψυχογυιού
Σκίτσο αφίσας: Γιώργος Γούσης
Σχεδιασμός αφίσας: Νικολέτα Διολή
Ο Βασίλης Κοκκώνης έγραψε για την παράσταση:
«Ο Β. Μπισμπίκης, σκάβει με τα γυμνά του χέρια το χώμα, ανασύρει στο ακέραιο το σώμα του Άρη Βελουχιώτη… και κάνοντας έκκληση στης τέχνης τον θεό, τον ανασταίνει και εμπρός στα έκπληκτα μάτια μας τον ρίχνει στην σκηνή.
Η διαδρομή ξεκινά από τους δρόμους της Αθήνας του σήμερα, που, ίσως ποτέ να μην φανταζόταν την κατάληξή της, στο σανίδι της συγκίνησής μας.
Υπό το φως μιας λάμπας θυέλλης ξεκινά το ξεδίπλωμα και ο διάλογος-μονόλογος, του πρωταγωνιστή με τον εαυτό του, την διαδρομή του, την νεότητα, την φυλακή, τα λάθη και τις παραλήψεις του, τις κραυγές που με τα νύχια τους στην άγρια του βίου του νύχτα τον έγδερναν, τα φαντάσματα της νιότης και της πορείας του, τα φαντάσματα των αποφάσεών του, τον διάλογο με τον φίλο του Τζαβέλλα, (σε μια στιγμή που είναι αδύνατο κανείς να είναι προετοιμασμένος να την διαχειριστεί), την τελική ευθεία προς την καταληκτική του απόφαση.
Μια ερμηνευτική αποκάλυψη που ξεπερνώντας τον εαυτό της, έγινε το υποκείμενο της ερμηνείας, ακροβατώντας επανειλημμένα ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο, το σωστό και το λάθος, το ναι και το όχι, τη διαύγεια και το αλκοόλ, το παρελθόν και το παρόν και αλλοίμονο… την αγωνία για το μέλλον.
Ο Θανάσης Κλάρας, ένα τέκνο του αγώνα για την ελευθερία, μια άναρχη φιγούρα θυσίας, ένας αγωνιστής του μύθου, επιβλητικός, πονεμένος, ακέραιος, ανθρώπινος, με λάθη, παραλήψεις και υπόσταση στιγματική, με σάρκα και οστά, βάδισε ανάμεσά μας. Και ανατριχίλα και θλίψη απλώθηκε στης ύπαρξης μας το παλκοσένικο.
Το σκηνικό της παραίτησης και του αγώνα, στημένο άριστα, με την στολή του να δεσπόζει και να ταυτίζεται ως ένα με την σάρκα του, με την υποδειγματική, συγκλονιστική μουσική των, Villagers of Ioannina City, εκεί, ζήσαμε την συγκίνηση του εμφυλίου και της εθνικής αντίστασης, καταλήγοντας στην απογύμνωση της έντασης με το τελικό άνοιγμα τον φώτων και την εξομολόγηση του Άρη πως βρισκόμαστε στην σκηνή ενός θεάτρου και πως ναι… τελικά, πρόκειται για μια παράσταση. Ναι… τελικά ίσως όλα, να είναι μια παράσταση.
Μια παράσταση… απλά συγκλονιστική!» (FREE SUNDAY | 25.01.2019)
Χωρίς δεύτερη σκέψη, ο Δημήτρης Καρανάσιος, πήγε στην ορχήστρα και κάλεσε τον ιδιοκτήτη του να το παραλάβει.
